Dünyaya kızgın olduğu için ateist olan milyonlarca insan vardır. Bir ateist Tanrı inancının dünyaya zarar verdiğini düşündüğü için çevresindeki dinsel düşünceyi temsil eden kavram ve kişilerden hoşlanmaz. Kendilerini ateist olarak nitelendiren insanlar genellikle kafa yorup araştırma yapmış ve bilinçli bir şekilde Tanrı kavramına inanmamayı seçmiş insanlar değildir. Toplumda ahlaki prensiplerin din kökenli olması gerektiği önyargısı mevcuttur. Bu yüzden ateistlerin ahlaksız olabileceği, onları ahlaklı birer birey olmaya iten bir sebep bulunmadığı gibi yanlış bir inanç mevcuttur. Modern tüketim toplumu genişledikçe ve sanayileşme bir parazit gibi tüm dünyayı ele geçirdikçe insanlar kapitalizmin kurbanı haline geldiğine dönüşüyor.
Sosyal medyanın yaygınlaşmasıyla sanal ortamda bu konular çok tartışılmaya başlanmıştır. Burada reddedilen bu kavramın zihinlerdeki varlığı değildir. Zihinde var olan bir kavramın, dış dünyadaki varlığı iddiası reddedilmektedir.
Başlangıçtan bu yana var olan her şeyin yaratıcısı TANRI’MIDIR yoksa madde maddeyi mi yaratmıştır. Tanrı’nın geçerli bir şekilde tanımlanmadığı veya tanımlanamadığını ısrarla söylerler ama ortaya net bir kavram koyamazlar.Neyin varlığı veya yokluğundan bahsedildiği belli değildir. Tanrı’sızlık iddiaların tamamı kum üzerine kurulan ve her an yıkılma tehlikesi ile karşı karşıya olan ev gibidir. Ateizm dünyayı açıklama iddiasında olan bir görüş ya da bir felsefi akım değildir. Ateistler evrenin kökeni, canlıların ortaya çıkışı, hayatın anlamı gibi temel konuları bilinmezliğe havale etmişlerdir.
Çağdaş ve bilimsel temellere dayandırılabilecek dünyevi temelli ahlak anlayışı çoğu ateist tarafından savunulmaktadır. Ateizm, herhangi bir DİNSEL soruya cevap verme gayesindeki bir düşünce biçimi değildir. Tanrı’nın varlığına dair milyonlarca kanıt varken ateizm Tanrı’nın olmadığını neye dayanarak söyleyebiliyor. Ayrıca, nasıl tanımlandığına bağlı olarak Tanrı’nın var olmadığının kanıtlanması da mümkün değildir. Kişi bir hiçken kendini bir şey sanıyorsa, kendini aldatmış olur. Herkes kendi yaptıklarını denetlesin. O zaman başkasının yaptıklarıyla değil, yalnız kendi yaptıklarıyla övünebilir.
