“MERSİN, İÇİMİZE SİNDİRDİĞİMİZ ÇOK ÖZEL ŞEHİR”

Tarih: 12 Kasım 2025 Çarşamba 10:29

KİMDİR?

Ailesi 1850 yılında Mersin’e yerleşen Janet Dibo, kentin çok kültürlü yapısı ve dinlere saygılı yaşam anlayışı içinde büyümüş. Dibo, “Mersin, her zaman farklı inançların bir arada, barış içinde yaşadığı bir şehir olmuştur.” diyor. Eğitim hayatına devlet okulunda başlayan Dibo, ardından Ticaret Lisesi’nden mezun oldu. Kariyerine Ziraat Bankası’nda başladı ve uzun yıllar kamu hizmetinde görev yaptı.

Toplumsal sorumluluk bilinciyle hareket ederek Dumlupınar Lisesi’nde 20 yıl boyunca Koruma Derneği Başkanlığı görevini üstlendi. Bu süreçte eğitim alanında pek çok gönüllü çalışmaya öncülük etti.

Bugün ise Mersin Katolik Kilisesi Yardım Kurulu Başkanı olarak sosyal yardım faaliyetlerini sürdüren Dibo’nun şu sözleri hayli dikkat çekici: “Bu şehirde hiçbir zaman ismimle ya da kimliğimle zarar görmedim. Mersin, dinlere ve insanlara saygı duyan bir şehir.”

*

“KÜÇÜK BİR BALIKÇI KÖYÜNDEN…”

“Şu anda yeni Mersin’de, eski Mersin’in özlemiyle dolu büyük bir topluluk var. Mersin, farklı kültürlerin ve inançların bir arada yaşadığı eşsiz bir mozaik. Mersin bambaşka bir yer. Asla din, dil, ırk ayrımı gözetmeksizin birlikte yaşadığımız; uygarlıkları içimize sindirdiğimiz çok özel bir şehir. Ben Hristiyan’ım. Ailem 1850’li yıllarda Lübnan’dan Mersin’e geldiğinde burası küçük bir balıkçı köyü gibiydi. O dönem asıl büyük şehir Tarsus’tu. Tarsus’tan sonra insanlar Mersin’e gelmeye başladı. Limanın ve gemi ticaretinin gelişmesiyle birlikte Mersin hızla büyüdü, endüstri şehri haline geldi.”

“DAYANIŞMA RUHU ÇOK BAŞKAYDI”

“Bayramlarda birbirimizi unutmamız mümkün değildi. Geçmişteki dostluk ve dayanışma ruhu çok başkaydı. Kurban Bayramı’nda evimize o kadar çok et gelirdi ki nereye sığdıracağımızı bilemezdik. Paskalya Bayramı’nda ise çörekler, hurmalılar yapılırdı. Hurma kutsal bir meyvedir hem İslamiyet’te hem Hristiyanlıkta yeri büyüktür. Biz de paskalya zamanı renkli yumurtalarla komşularımıza ikram ederdik. Ancak Mersin zamanla büyüdü ve kalabalıklar arasında bu ruh azalmaya başladı. Mersin, değişimine rağmen direniyor. Kuzeye doğru büyüyor ama sahil hattı artık tamamen doldu. Ne yazık ki yüksek binalar denizin önünü kapattı, o eski kıyı yerleşimleri de artık yok.”

“GÜZELLİKLERİ YETERİNCE DUYURAMIYORUZ”

“Tarihi dokusuyla Mersin, İçel olarak anıldığı dönemlerde bambaşka bir tarzdaydı. Bugün Ayatekla, Silifke’deki Uzuncaburç, Narlıkuyu’daki Üç Güzeller, Cennet-Cehennem obrukları ve Kanlıdivane… Hepsi Mersin’in tarih ve turizm açısından ne kadar zengin bir şehir olduğunu gösteriyor. Ancak kentimiz turizm potansiyeline rağmen yeterince tanıtılamamakta. Bu konuda daha fazla çaba gösterilmesi gerek. Turizme önem vermeliyiz. Şehrimize ait güzellikleri yeterince duyuramıyoruz. Antalya turizm açısından çok gelişmiş durumda ama Mersin’in de kapasitesi son derece geniş. Buna rağmen maalesef geri planda kalmış durumda. Endüstriyel anlamda ilerledik ama turizmi aynı ölçüde geliştiremedik.”

“ORTODOKS NÜFUS FAZLA”

“Mersin’de Ortodoks topluluğu daha fazla. Deprem nedeniyle çevre illerden gelen birçok aile burada yaşamaya başladı. Mersin Katolik Kilisesi hem yerel halktan hem de ziyaretçilerden yoğun ilgi görmekte. Mersin’de Katolik cemaati şu anda yaklaşık 300 aileden oluşuyor. Bunun dışında sürekli olarak kiliseyi ziyarete gelenler var.”

MERSİN’İN KALBİ: URAY CADDESİ

“Uray caddesi kentin ekonomik ve sosyal yaşantısında oldukça önemli bir yere sahipti. Şehrin ruhunu yansıtmaktaydı. Uray Caddesi Mersin’in ticari merkezidir, adeta kentin kalbidir. Benim yedi yıl emek verdiğim Ziraat Bankası da tarihi bir yapıdır ve bu cadde üzerindedir.

O yıllarda Mersin’in hızla gelişmekteydi ve taşımacılık da farklı bir sistemle yapılmaktaydı. Şehir yeni inkişaf ederken, gelen mallar iskeleye ya da dağıtım yerlerine giderken ‘begonvil’ denilen raylı sistemler kullanılırdı. Bu sistem tramvay gibi görünse de aslında yük taşımak için yapılmıştı. Zamanında Mersin’e tramvay hattı kurulması için girişimlerde de bulunuldu, hâlâ bu konuda çalışmalar sürüyor.”

“BİZ ‘CERRİ’ DERDİK”

“Yoğurt Pazarı perşembe ve cuma günleri kurulur, köylüler sütünü, yoğurdunu, sebzesini getirirdi. Yoğurtlar testilerde satılırdı, biz ‘cerri’ derdik. Altı yeşil sırlı olurdu, kıvamı o kadar yoğundu ki dökseniz dökülmezdi. Kalın kaymağıyla şimdilerde bulunamayacak yoğurttu. Şimdi ise bambaşka bir işlevde. Her şey çok değişti, hem de süratle.”

BÜYÜK KAYBIMIZ: AZAKHAN

“Azakhan, avukatlarımızın, tüccarlarımızın bulunduğu, işlem yaptığı çok önemli bir merkezdi. Oraları bilen insanlar olarak çok üzgünüz. Çünkü bir anda sahibi olan beyefendi yıkılmasına karar verdi. O dönemi yaşayan Mersinliler hâlâ hatırlar; Azakhan’ın büyük, görkemli bir demir kapısı vardı. O kapının akıbeti bilinmiyor. O güzellik şimdi izbe bir yığıntı halinde, artık yok.”

ESKİ HAPİSHANE

 “Şu anda jandarmanın bulunduğu yerin arka tarafı eskiden hapishaneydi. Oradan girdiğinizde sağda ve solda avukatların ofisleri ile mahkeme salonları bulunurdu. Davalara katılacak kişiler orada beklerdi. Arka taraftaki hapishane çok ilginçti bu sebeple sizinle paylaşmak istedim; pencerelerden mahkûmlar aileleriyle konuşur, sohbet ederdi. İzin alma gibi bir durum yoktu. Şimdi o bölgede Kültür Müdürlüğü hizmet veriyor.”

KİLİSEDEN POZCUYA…

“Kilisemizin önünden Pozcu’ya kadar olan bölge tamamen sahildi, insanlar burada denize girerdi. O zamanlar Pozcu’da oturuyordum. Türkmen Oteli hemen yanımızdaydı; görkemliydi ve Mersin’in ilk yüzme havuzuna sahip oteliydi. Şimdiki gençlerin çoğu, yüzmeyi orada öğrendiklerini söyler. Şu anda Mado’nun bulunduğu yerde evim vardı. Bahçesine yaptırdığım duvar hâlâ duruyor. Bugün o duvarın önünden geçen asfalt yol, o zamanlar bizim sahilimizdi. Ne yazık ki o sahil katledildi diyebilirim. Nüfus arttı, beton yükseldi.”