İlk o ağacın altında ağlamadım. İlk sevgilimle de o ağacın altında buluşmadım. Ama o ağacın altında bir kere ağladım. Özgecan Aslan Meydanı'ndaki ağaçtan bahsediyorum. Meydanın ortasında bir başına bekleyen, bir başına yaşayan, bir başına ölüme terk edilen. Köklere uzanan dalları matkapla delinen, deliklerden zehir enjekte edilen, öldürülen...

O ağacın altında bir kere ağladım. Ölüme terk edildiği esnada değil, öncesinde. Sevgilim terk etti, ailemle sorunlar yaşadım, babam hastalandı, işten kovuldum. Her ne ise... Sebebi ne olursa olsun. Sonra o ağacın altında güldüm de. Sevgilimle barıştım, evlenip yeni bir aile kurdum, babam iyileşti, yeni bir iş buldum. Her ne ise...

O ağacın altında hem ağladık hem güldük. Ağaç bizi gölgesine aldı, biz o ağacın gölgesine sığındık. Ara sokaklardan geçip Adnan Menderes Bulvarı'na vardık önce. Sonra beton zeminlere basıp ağacın dibine oturduk.

Ya o ağaç bir büfe olsaydı?

O büfenin altında hem ağlayıp hep gülemeyecektik. Bizi gölgesine almayacaktı, biz o gölgeye sığınamayacaktık. En fazla beton zeminde adımlarken durup, bir su alıp, biraz soluklanıp devam edecektik. Ağaç meydanın en güzel yerinde. Büfe de meydanın en güzel yerinde olacaktı.

Sevgilimden ayrılsam, ailemle tartışsam, babam hastalansa, işten kovulsam o büfeden 'satılıyorsa' üzüntüden belki alkollü bir içecek alacaktım. Sevgilimle barışsam, evlenip yeni bir aile kursam, babam iyileşse, yeni bir iş bulsam sevinçten belki alkollü bir içecek alacaktım. Sonra herhangi bir betona oturup onu yudumlayacaktım.

O ağaç bir büfe olsaydı nasıl olurdu? Büfeci olsam güzel olurdu. Neden büfe? Ben o ağacın yerinde bir büfe hayal ederim, sen minibüs durağı, beriki gül bahçesi. Hayal gücü işte...