Silifke’deki Göksu Deltası’nda çıkan ve 50 hektarlık alanı küle çeviren yangın, işte böyle bir yıkımın habercisiydi.

Uluslararası Ramsar Sözleşmesi ile koruma altına alınmış, dünya ölçeğinde öneme sahip Göksu Deltası Kuş Cenneti…
Adı gibi bir cennet; flamingoların zarif göçüyle renklenen, pelikanların süzüldüğü, nesli tehlike altında olan onlarca türün son sığınağıydı.

Ama bu cennet, birkaç saat içinde cehenneme dönüştü.

DEVA Partisi Genel Başkan Yardımcısı ve Mersin Milletvekili Mehmet Emin Ekmen’in de vurguladığı gibi; yangının etkisi sadece doğaya değil, vicdanlarımıza da düşmüştür. Şiddetli rüzgar ve bataklık zeminin müdahaleyi güçleştirmesiyle birlikte, 50 hektarlık bir yaşam alanı yok oldu.

Söz konusu olan yalnızca birkaç hektar sazlık değil… Yuva yapan kuşlar, yumurtalar, binlerce can… Geriye sadece kül ve sessizlik kaldı.
Ama en acısı da şu: Bu olay, belki de birkaç gün konuşulup unutulacak. Oysa doğa unutmaz. Bir kuşun dönmeyeceği yuvayı, bir ağacın gölge olamayacağı toprağı, bir canlının bir daha asla barınamayacağı sazlığı… Doğa yazmaz, ama kaydeder.

Şimdi soruyoruz:
Bu korunan alanların korunması yalnızca imza attığımız uluslararası sözleşmelerle mi olacak? Gerçek koruma, masa başında değil sahada, yangın öncesinde alınan önlemlerle, doğaya verilen değerle başlar.

Göksu Deltası sadece bir kuş cenneti değil, aynı zamanda insanlık sınavıdır. Orası yanıyorsa sadece kuşlar değil, insanlığımız da yanıyor demektir.

Bu felaketin ardından yapılması gereken çok şey var:
Yangının sebebi araştırılmalı, sabotaj ihtimali göz ardı edilmemeli. Önleyici tedbirler arttırılmalı, çevre koruma bilinci güçlendirilmeli. En önemlisi de, bu tür alanlara artık yalnızca bir “doğal zenginlik” değil, bir yaşam kaynağı olarak bakılmalı.

Çünkü yanan her sazlıkta, sessizce gökyüzüne karışan bir çığlık var.
Ve biz, o çığlığı duymuyorsak asıl yangın içimizdedir.